Projecteren

100% verantwoordelijk
voor jouw eigen proces

Als je met veel mensen werkt, spreekt en ze spiegelt en coacht en zichtbaar bent,
dan bestaat de kans dat je wel eens als projectiescherm gebruikt wordt.

Dat mensen hun eigen pijn, woede, ongenoegen en onvermogen op je projecteren en dit ongenuanceerd uitspreken en jou tot zondebok ‘promoveren’. Jij bent de boodschapper, maar je wordt tot dader of oorzaak veroordeeld. Jij hebt het gedaan.

Als je dichtbij mensen komt in een vertrouwelijk gesprek, met helderheid hun patronen en wonden aan het licht brengt, dan is paniek en weerstand als reactie niet ongewoon.

Ik zie dan altijd het beeld voor me van een peuter of kleuter die flink tegenstribbelt en op je schoot spartelt en schreeuwt, omdat hij/zij niet wil dat je bijvoorbeeld een grote kniewond verzorgt met jodium en verband (en hechtingen), maar wat wel noodzakelijk is voor zijn/haar eigen gezondheid, bestwil en veiligheid.

Zo komt het ook bij volwassenen voor. Het innerlijke gekwetste kind in de volwassene gaat spartelen, schiet in de weerstand en begint te schelden, te veroordelen en te beschuldigen vanuit paniek en angst voor het onbekende en de verzorging van de (innerlijke) wond.

Als coach moet je dit weten, begrijpen en als onderdeel van je beroep/vak accepteren. Ik zeg altijd tegen mensen: “Als iemand gaat projecteren, rol dan ook het projectiescherm vóór je naar beneden. Op je voorhoofd zit een denkbeeldig haakje en daar hang je het projectiescherm aan op.
Laat alle ellende op het scherm komen en als het ongenuanceerde schelden, veroordelen, beschuldigen is afgelopen, kun je het scherm weer ophalen. Het heeft NIETS met jou te maken. Het is NIET persoonlijk.”

En tegelijk is het belangrijk om je eigen grenzen te respecteren, aan te geven en te bewaken.
Een volwassene kan ook te ver gaan. Dan is er geen sprake meer van geweldloze communicatie. Dan wordt het contact toxisch en is het niet langer behulpzaam.

Iemand is niet open en bereid om 100% verantwoordelijkheid te nemen voor zijn/haar eigen proces en eigen leven. Iemand blijft in de slachtofferrol hangen en wijzen naar alles en iedereen buiten zichzelf, zonder het eigen aandeel te bekijken.

Ik pikte eerder veel meer, ging veel langer door met hoop op inzicht en verbetering, of had de ‘spirituele’ overtuiging dat ik dit moest verdragen en accepteren.
Ik ben daar in veranderd. Gelukkig komt het weinig voor in mijn praktijk, maar als mensen mij gaan beledigen, beschuldigen en veroordelen, (ook al weet ik dat het niet persoonlijk is) dan geef ik mijn grenzen aan en verbreek ik zo nodig het cont(r)act.
Ook in deze Facebook community. Als grenzen niet langer gerespecteerd worden, dan is het klaar.

Ik werk graag met mensen die 100% committed zijn, die 100% de verantwoordelijkheid voor hun eigen levensgeluk en proces willen nemen en die open en bereid zijn om gespiegeld te worden. Mensen die het hoogsthaalbare uit hun leven willen halen en volmondig JA zeggen tegen hun missie. Die geen genoegen nemen met minder. Die willen investeren met aandacht, tijd, geld en energie. Die er volledig voor gaan.

Ik neem mijn eigen levensgeluk serieus en ik kies zorgvuldig waar ik mijn kostbare aandacht en levensenergie naar toe laat gaan. Ik laat me niet misbruiken en bescherm mijn ‘sacred space’ en mijn persoonlijke levensruimte, aura. Er komt niemand met vuile voeten binnen.

Bij alle mensen die blijven wijzen naar anderen en weigeren hun eigen verantwoordelijkheid te nemen, bij mensen die blijven claimen, klagen of aandacht blijven trekken,….
Mensen die continue hun gelijk willen halen en steeds medestanders zoeken in hun pijnverhaal en hun slachtofferschap, denk ik:
“Ik buig voor de Spirit in jou. Ik laat je over aan jouw levenslot. Ik kies voor mijn innerlijke vrede, vrijheid en voor mijn levensgeluk. Ik beluister je en pik er uit wat ik er van kan leren en de rest laat ik bij jou. Ik laat je los. Dank je en Nee.”

Dit is duidelijk.
In eerste instantie voor mijzelf.
Dit is heilzaam egoïsme.
Dit is goede zelfzorg.

Jacqueline de Weerd