“Kun jij mij helpen?”, vraag je mij. Nee, mijn lief, dat kan ik niet. Ik leer nog hoe mijzelf te helen. Hoe te leven, weet ik niet. Hoe moet ik dan het jouwe helen? Hoe zal ik beter weten hoe jij leven moet dan dat ‘iets’ in jou wat er zo vurig naar verlangt?
Ja, met jou samen luisteren kan ik. Niet het oneindige verhaal van je gedachten. Niet het kabaal van ‘die dit en toen dat’, maar horen wat gehoord wil worden. Die kleine stille stem die haast niet durft te spreken. Die, uit angst om te worden veroordeeld door mij, of door jou, verstopt blijft. Stil. Haast afgestorven. Hopend misschien. Ja misschien ooit toch te worden liefgehad. Gevonden.
“Kun jij mij helpen?”, vraag je mij. Nee, mijn lief, dat kan ik niet. Met jou samen luisteren kan ik naar het verhaal van jouw pijn, van jouw verdriet. En van jouw hartsverlangen wat daaronder verscholen ligt. En wanneer jij merkt dat je deuren wilt openen kan ik je mijn hand reiken om het gemakkelijker te maken Wanneer jij merkt dat er liefde nodig is of steun, dan ben ik blij als ik je de mijne mag lenen.
Als je lichaam leeg is. Moe. Misschien weet ik een middel wat het draaglijk maakt
Maar jou helpen je leven te helen? Jou helpen je crisis te boven te komen? Nee dat kan ik niet. Jou vertellen hoe, zou arrogantie zijn. Ik weet minder over jouw leven dan jij zelf, ongeacht hoe veel ik leerde. Ik kan je horen. Zien. Verstaan. Je liefhebben.
Ik kan je hand vast houden en met je mee reizen. Als je mij toelaat tot in de kwetsbare diepten van je ziel. Als je bereid bent om daar te gaan waar angst jou wil tegenhouden.
Daar waar je nooit zeker bent hoe het zal zijn. Daar waar je de monsters en draken verwacht die je in jouw verleden niet hanteren kon. Daar kan ik met jou samen reizen.
Je hoeft daar niet alleen te gaan. Ik kan voor jou de liefde bewaren, zodat de angst je niet gevangen neemt. Ik kan met jou de focus helder houden, de diepe wens die jou hier bracht. Zodat je zult vinden wat je zocht.
Je Zelf. Je kracht. Je liefde. Je vrijheid. Je schoonheid.
“Kun jij mij helpen?”, vraag je mij. Nee, mijn lief, dat kan ik niet. Ik leer nog hoe mijzelf te helen. Hoe te leven, weet ik niet. Hoe moet ik dan het jouwe helen? Ik kreeg dingen cadeau, op mijn reis; inzichten en ervaringen die ik met je kan delen. Ik heb dingen verworven en dingen geleerd. Misschien inspireren ze jou. Maar jouw leven leef ik niet, mijn lief.
Ik beloof je dit: ik zal niet oordelen. Niet doen alsof ik beter ben dan jij. Ik zal er wel met jou zijn om samen met jou het wonder te ontdekken wat verscholen ligt in jouw eigen leven. De parel die ontdekt wil worden; Het kwetsbare pure kind wat wil worden gevonden en lief gehad.
Maar ik kan je niet helpen. Dat kun jij zelf. Ook al denk je misschien van niet. Misschien helpt mijn luisteren jou daarin om te luisteren onder de oppervlakkige woeste golven van je emoties, je angst en je verstand. En de diepte in te duiken tot in de stille wateren van jou eigen ziel waar alle weten ligt. Alle heling. Alles is er al.
Conny Coppen