De realisatie van deze begenadigde staat van enkeling te zijn vroeg jaren van hard werken aan bewustwording en vrijwording. Bewust worden hoe vaak ik uit angst toch meeliep met de horde en wat zoal in onze maatschappij hoort. Bewust worden hoe diep de verwachtingen van anderen, met name onze ouders en leraren in mijzelf leefden. En vanaf het moment dat we geboren worden, wordt er al van alles van ons verwacht: we moeten groot worden, flink worden, goed leren op school, netjes zijn, lief zijn, enzovoorts. Omgekeerd verwachten ook wij vanaf onze geboorte van alles van onze omgeving: dat ze van ons houden, dat ze ons respecteren, dat ze ons vrijheid geven, voeding, leiding en wat dies meer zij.Tussen die twee verwachtingen van beide kanten ontstaat een levendige ruilhandel. Om bv. liefde te krijgen, gaan wij ons braaf en aangepast gedragen, om steun te krijgen, leveren wij wat van onze levendige energie in en houden wij ons gedeisd en ga zo maar door. Ik leef volgens jouw verwachtingen en jij volgens de mijne en zo hebben we een aardig sociaal contract, dat echter op onvrijheid is gebaseerd. Maar iedereen overleeft ermee. Maar is dat leven?
Vaak zijn we ons helemaal niet bewust hoezeer ons gedrag wordt ingegeven door conventies en onuitgesproken afspraken. Hoe groot is niet de invloed van mode en de macht van de gewoonte. Maar groter nog dan de afhankelijkheid van bepaalde gewoonten, is onze afhankelijkheid van elkaar als voortzetting van die oorspronkelijke ruilhandel die opvoeding heet.
Hoezeer leven we in onze relaties en vooral in onze partnerrelatie naar de verwachting van de ander? En dan te bedenken dat die verwachting van de ander altijd neurotisch is, dat wil zeggen een voortzetting van de kinderlijke ruilhandel:’Als jij doet wat ik zeg, dan hou ik van je’ en de meestal onbewuste eis aan de ander dat hij of zij goed moet maken en invullen wat we bij onze ouders tekort zijn gekomen. Kortom leven volgens elkaars verwachtingen is altijd neurose en dus slavernij! Je van deze verwachtingspatronen, zowel die van de ander als die van jezelf bewust worden en je ervan vrij maken is het Werk dat we met een hoofdletter schrijven en dat ons tot onze vrijheid kan voeren.
Florinda Donner, een medestudente van de beroemde Carlos Castaneda, zegt in haar boek, De gedroomde werkelijkheid: ‘Er is een ijzeren zelfdiscipline voor nodig om een dromer (zij bedoelt hiermee: iemand met een verhoogd bewustzijn) te worden. Met ijzeren zelfdiscipline bedoel ik niet dat we ons aan overdreven strenge regels moeten houden, maar dat we geen gehoor moeten geven aan wat normaal van ons verwacht wordt.’ Deze definitie van discipline is me uit het hart gegrepen.
De angst om alleen en op zichzelf te staan, enkeling te zijn, is één van de grootste obstakels op de weg van Lichtwording. De realisatie van het Licht is een unieke en heel individuele strijd, die iedereen op zijn eigen unieke wijze moet leveren. Het is een Weg van trouw worden aan je eigen wijze hart, wat een ander ook van je zegt en hoeveel mensen dan eventueel van je weg mochten lopen. Het is een gevaarlijke Weg, niet één voor navolgers en meelopers, maar voor dapperen en eigenwijzen, voor wie het aandurven om ongebaande wegen te gaan en risico’s te nemen om de maatschappelijk hooggeachte zekerheden los te laten.
Het is een Weg voor wie het aandurft zichzelf genoeg te zijn en geheel (dus ook emotioneel) op eigen benen te gaan staan. Dan is er realisatie mogelijk van wie wij wezenlijk zijn: goden en godinnen!
Een ‘gestalt-gebed voor iedereen!
Bron: onbekend