We worden in het leven regelmatig teruggeworpen op onszelf. Meestal op momenten dat zekerheden in ons leven wegvallen. Zaken die je normaal gesproken als vanzelfsprekend en natuurlijk aanneemt, kunnen ineens instabiele factoren blijken te zijn. Dat gelukkige huwelijk blijkt toch niet zo gelukkig te zijn. Die betrouwbare baas is ineens je tegenstander. Dat florerende bedrijf gaat ineens toch failliet….
Iedereen kent deze gebeurtenissen die het veilige, rustige comfortabele leventje ineens kunnen omgooien. Een sterfgeval, ziekte in het gezin, een burnout, ontslag, een gewelddaad, echtscheiding, overspel, etc. Het zijn ontgrenzende ervaringen die de mens door elkaar schudden en wakker en bewust kunnen maken.
Ook in deze tijden van recessie, economische crisis en onrust in het bankwezen worden we geplaagd met vragen. Kan ik mijn baan behouden? Krijg ik wel voldoende opdrachten om rond te komen? Kan ik mijn hypotheek blijven betalen? Wat zijn de consequenties van ontslag? Kan ik mijn kinderen laten studeren? Kan ik mijn gezin blijven onderhouden?
We worden door deze omstandigheden gedwongen om stil te staan en ons te bezinnen.
Het is mogelijk dat dit ‘teruggeworpen worden op jezelf’ ervoor zorgt dat je terugkeert naar de kern, naar de essentie van je bestaan. Dat alle poespas eraf geschraapt wordt en je je concentreert op wat er werkelijk toedoet in je leven. In die zin dragen de ontgrenzende ervaringen een geschenk in zich. Niet dat het fijn is om mee te maken. Integendeel. Je gunt niemand de pijn van verlaten worden, een slechte gezondheid of financiële zorgen. En tegelijk kan daar in die chaos van pijn en onzekerheid een bewustzijn ontstaan die een andere kijk op de dingen geeft. Een bewustzijn dat de dingen in een perspectief van heelheid, liefde en groei zet. Een bewustzijn dat buiten de kaders van strakke normen- en waardestelsels kan waarnemen. Een bewustzijn dat de beperkende omstandigheden kan overstijgen. Met dat veranderde perspectief is het mogelijk om de groeikansen te zien die de ontgrenzende ervaringen met zich meebrengen. In één beweging kan de bezieling meekomen.
Dan komt er ruimte voor levensvragen; Wat vind ik nu eigenlijk echt belangrijk? Wanneer voel ik me gelukkig en in balans? Wat zijn de oerwaarden in mijn leven? Hoe wil ik mijn talenten inzetten? Hoe kan ik mijn missie vervullen? Hoe ga ik om met wat mij overkomt? Hoe wil ik herinnerd worden?
Het zoeken naar antwoorden op deze vragen doet een beroep op onze ‘spirit’, op ons levensvuur, onze levenslust en moed. Op onze overleving- en scheppingskrachten. Op onze bereidheid om JA! te zeggen tegen het leven. Hoe het er ook uitziet.
We worden tijdens dit bezinningsproces teruggebracht tot ware grootte. Niet te groot en niet te klein. In alle eenvoud en soberheid leren we het leven te nemen zoals het komt. Dit wil niet zeggen dat je alles maar goed vindt en toestaat. Natuurlijk mag je je gezonde verstand gebruiken, moet je je grenzen aangeven en staan voor wie je bent en wat je wilt. Het wil vooral zeggen dat je stopt te vechten met de feiten van het leven. Dat je naar de feiten kijkt, naar binnen luistert en voelt wat je er mee kunt en wilt en vervolgens actie onderneemt. Dat je je overgeeft aan dat-wat-hier-en-nu-is.
Deze manier van in het leven staan is een ieder tot zegen. In de eerste plaats voor jezelf en ook voor de mensen om je heen. Het houdt in dat je weet wat het is om mild en en menselijk te zijn. Het grootste geschenk dat het leven te bieden heeft. We mogen het vrij ontvangen. Het is iedereen van harte gegund.
Jacqueline de Weerd